En toen….

Na het eerste succes van WC over het WC in het eerste jaar smaakte naar meer. De discussie over de vraag of we in 2001 dan wel in 2002 met een nieuwe voorstelling zouden komen werd in september 2001 gesloten. In 2001 een vervolg. De ploeg werd uitgebreid, nieuwe ideeën en teksten werden gemaakt en liedjes uitgezocht.De uitbreiding van de ploeg vond plaats in de persoon van Dick Overboom. In staat om ieder typetje feilloos neer te zetten en vocaal sterk. Dat konden de mannen gebruiken. En Marije, toen vriendin, nu nog steeds maar ook echtgenote, was gelijktijdig een extra scene-shifter.
Hoewel er enig gemak in de groep sloop werden er langzaam vorderingen gemaakt. Steeds kwam de vraag naar voren: is het net zo leuk en goed als vorig jaar?

Door een ongeluk van John Groen, hij viel van zeven meter naar beneden en brak bijna alles wat je kan breken, moesten we op zoek naar een vervanger. Duidelijk was dat John niet zou kunnen optreden in april. We waren al blij dat hij er nog was! De vervanger werd gezocht en gevonden in de persoon van Dick Kok. Ook ooit beroemd en berucht bij de Oefenschool. Dus ervaring genoeg. Uiteindelijk bleek dat het herstel van John zeer voorspoedig ging en kon hij zelfs weer van de partij zijn als speler. Nu geen tiental dus, maar een heel elftal. En dat kwam bijzonder goed uit, want ons programma had immers de naam meegekregen “Langs de Lijn”. De rode draad in dit programma was om de vrijwilliger van Wognum en het vrijwilligerswerk in het algemeen te benadrukken.

Begonnen en geëindigd werd er langs de lijn van Spartanen. U moet daar maar eens komen kijken, want daar is het als het eerste elftal thuis speelt, zondagmiddag altijd cabaret. Gegeven het succes van het jaar daarvoor werden er drie avonden gepland. 20,21 en 28 april. 750 kaarten dus beschikbaar.

Op een zaterdagmorgen in januari werden de kaarten verkocht bij Slagerij Dick Kok. Om acht uur ’s morgens werd de eerste kaart verkocht en om 20 minuten over 11, ook ’s morgens, de laatste kaart. Een vierde avond werd ingelast. Zondagavond voor koninginnedag. De kaarten daarvoor waren in vijf minuten uitverkocht. We werden er stil van. Dat betekende ook dat de druk verder opgevoerd werd. Men verwacht nu toch wat van ons! Afgezien van het feit dat Martin als kapper Ben op de eerste avond in zijn vinger knipte liepen alle avonden goed af.

Na een jaartje rust hadden we al weer veel ideeën voor ons nieuwe programma vergaard. Het jaar rust werd door de invulling tijdens de vijftig plus middag van de carnaval in 2002 toch iets minder rustig dan vooraf gedacht.

2003

Ideeën waren er eigenlijk al direct nadat we de tweede uitvoering afgerond hebben. De rode draad door het programma werd in 2002 bedacht. Truus was en is een grote fan van Plien en Bianca. Twee voorstellingen van die meiden in het park werden bezocht en toen ook nog bleek dat Zaai nooit meer op Tv zou komen werd onze versie van Zaai bedacht. Ina Broekhuizen heeft ongewild met de titel van haar boek, Bei ’t damhek, daar ook aan meegeholpen.

Karinne Beerepoot-Broers had inmiddels haar tweede kindje op de wereld gezet en besloten om niet meer mee te doen met het cabaret. Met zijn tienen werden dus de voorbereiding verder vorm gegeven. Zes mannen en vier vrouwen. “Stukkies” werden toebedeeld aan koppels. Ideeën werden goed en afgekeurd. Censuur wordt er door de gehele ploeg gepleegd. Ken ’t of ken ’t net niet blijft dan steeds de vraag.

Sommige items werden al snel bestempeld als “vast”. Zo kan je de laatste autopedrace natuurlijk niet een volgende keer doen. Evenmin als stilstaan bij de sloop van de kroeg. En juffrouw Vera neemt ook maar één keer afscheid.

Het openingslied was tot lange tijd een ander lied dan uiteindelijk door u gehoord. Het aanvankelijk gekozen lied bleek uiteindelijk vocaal niet haalbaar en was ook geen echte binnenkomer. We kennen onze beperkingen zullen we maar zeggen. Waterloo was volgens Jaap een echte binnenkomer en gelijk heeft hij gekregen.

Lange tijd hebben we gediscussieerd over de lengte van het programma. Veel stukjes zijn dan ook flink ingekort. Dat komt de snelheid, variatie en de kracht van het programma ten goede. Toch bleven we nog steken op 2 x 5 kwartier! Een probleem is pas een probleem als je het zo noemt. Aan het einde van de discussie bleek steeds dat we iedere sketch goed en leuk genoeg vonden om te spelen. Dus gekozen voor 2 x 5 kwartier en achteraf hebben we van niemand gehoord dat het te lang duurde. De volgende keer zal het toch naar een programma van maximaal 2 uur gaan.

Een maand voor dat de voorstelling daadwerkelijk af is oefenen we voor de eerste keer het volledige programma. Wie dan in een hoekje zou zitten te kijken zal niet begrijpen dat dat dan moet leiden tot wat het uiteindelijk wordt.

De laatste weken groeit het tot de climax. En ook het verschil tussen de generale, de première en de laatste drie avonden zijn toch vrij groot. Hoewel wij dat als WC’ers zelf wellicht als enige in de gaten hebben.

Dit jaar is het WC volgens ons weer een stukje verder gegroeid. De complimenten die wij krijgen dat we als team, als groep, een uitstraling hebben die verraadt dat we er met zijn allen er heel veel plezier in hebben zijn dan ook de mooiste.

Iedereen heeft namelijk zijn eigen bijdrage aan het eind product. Vaak wordt gevraagd of we een regisseur hebben. Die hebben we dus niet. Dat is soms een handicap. Aan de andere kant is dit misschien wel een mooi voorbeeld van een zelfsturend team. Die weet wat het einddoel moet zijn, waar respect is voor de mening en de kwaliteiten van elkaar. De tips van Marjolein in de laatste weken en van onze collega dorpscabaretiers uit Spanbroek en Hoogwoud gegeven bij de generale zijn overigens ook goud waard.

Het zit er weer op voor dit jaar. De ideeën voor het nieuwe programma worden al weer aan schriftjes en organizers toevertrouwd!
2005

In 2005 dus de vijfde keer op de planken met het programma `Daar is ie weer!`Voor velen nog een verrassing wie er dan wel niet weer is. Mensen, kijkt u maar eens achterom, misschien weet u het dan. Of vooruit. Of in de brievenbus.

De kaartverkoop was gezellig en chaotisch, maar daarom niet minder succesvol. 1.000 kaarten. Binnen een mum van tijd uitverkocht. En een mum is snel.

Twee vaste krachten van het eerste uur gaven aan om hun cabaret carrière niet voort te zetten. Wat een gemis voor het publiek. En voor degene die door gaan. Cor Ursem zijn niet te evenaren droge humor en zijn uitgestreken Ursemmen gezicht missen we iedere repetitie. Hij mist zelf de stress niet en de daarbij behorende stoelgang, maar heeft er wel alle zin in om ons te zien optreden.

Wilma Koenis is onze tweede vaste kracht die stopt. En ook haar missen we. Wilma is iemand die eigenlijk dag en nacht op een podium hoort te staan. Helaas voor ons wilde ook zij stoppen.

Gelukkig kwam Jacqueline van Etten ons versterken. Een dijk van een stem en acteer talent pur sang. Dat is tenminste de mening van de jury bij de auditie die Jacqueline nooit heeft hoeven doen.

2007

In dit jaar is er veel nagedacht en gebrainstormd over het nieuwe programma. Een heel weekend Ameland bracht on sveel plezier en inspiratie. Soms wwaren de avonden vruchteloos. Maar heel vaak werd er toch wel weer iets aan de veelheid van iedeeën toegevoegd.

2008

Dezelfde ploeg als die van 2005 is in direct na de laatste voorstelling gaan nadenken. Gaan we door of niet. Moet er verjonging bij komen of niet. Doen we ons kunstje nog één keer of gaan we zorgen voor continuiteit. Zodat wij over 10 jaar zelf ook in de zaal zitten en wellicht onderwerp in een sketch zijn.

Het eind van de discussie: zorg voor verjonging. Zoek er een vrouw bij tussen de 25 en 35 jaar. Dat werd Marjolein Kraft. Iets ouder, maar nog veel meer creatief.

Eind 2007 werd bedacht om haar man Klaas Gootjes te vragen om al het geregel achter de schermen uit handen te nemen. En dat deed hij graag en hij doet het goed. Begin 2008 gaf een speler van het eerste uur, Adri Beerepoot, aan te willen stoppen vanwege drukke werkzaamheden.

Door het niet te stoppen succes van Oos Joos hadden we al eerder wisselingen te verwerken gekregen in de muzikale ondersteuning. George Menick en Kees Klaver konden hun succes niet combineren met het WC. Twee rasmuzikanten en ras Wognummers, Simon Oud en Koos Blauw, nemen hun plek in.

Kortom, de spelers in 2008 zijn, in willekeurige volgorde:
John Groen, Dick Kok, Dick Overboom en Martin Stam

Truus Stam, Jacqueline van Etten, Marjolein Kraft, Lucie Zuiker en Maria Ursem.

Muzikanten: Jaap Clay, Wil Strouken, Simon Oud en Koos Blauw.

Aan het einde van de vijfde voorstelling in 2008 namen we in stijl afscheid van twee leden van het eerste uur. Maria en Lucie kregen de gouden WC bril omgehangen als dank en waardering. Martin en Truus namen geen afscheid, maar de andere WC’ers vonden het gepast om hun waardering uit te spreken. Ook zij kregen een gouden WC bril om hun nek.

In 2009 was het stil. We keken nog wel met plezier terug op een geweldig weekend weg in Brabat, waar we een heuse WC potten race hebben gehouden. Blauwe plekken overal tot gevolg hebbende. In 2010 kwamen we weer regelmatiger bij elkaar om te brainstormen over een nieuw programma. 2011 zou het jaar zijn waar dat programma weer ten tonele zou moeten worden gevoerd.

Aanvankelijk was het idee om dat met twee spelers minder te gaan doen. Hoewel de discussie over verjonging en dus continuiteit van het WC regelmatig de kop op bleef steken. Toen dick Kok in het najaar van 2010 toch plotseling en verrassend enerzijds en stilletjes wel gedacht en verwacht anderzijds aangaf te stoppen met het WC moest er wat gebeuren.
Na een korte gedachtewisseling en verzameling van stemmen waren we er snel uit. Monique Ursem en Paul Bleeker zouden we vragen om ons te komen versterken en te verjongen. Beiden hadden minder dan een minuut bedenktijd nodig om ja te zeggen.

2011

2011 werd een stressvolle voorbereiding. Wat is daar nieuw aan? Maar nu toch een beetje meer. Ook de Krotenkokers vierden dit jaar hun 44 jarig jubileum en dat vroeg van velen van ons extra inspanningen. In het bijzonder voor één persoon.  Het thema van de voorstelling was ook daardoor FEEST en de titel Feestje?

Twee weken voor de voorstelling keken we elkaar nog vertwijfeld aan. Gaat dit lukken. Het lukte. Maar eerlijk is eerlijk: het was wel eens beter.

2014

In 2014 de volgende in de reeks onder de titel ‘I like WC!’ En dat bleek gelukkig weer zo te zijn. Vier avonden uitverkocht, zoals gewoonlijk. Een voorstelling die begon om 20:10 en eindigde tegen elven. En niemand gehoord die dat een probleem vond. Van het begin tot het eind een voorstelling die liep als een trein. Trots kijken we daar op terug.

Voor Paul Bleeker was het helaas de laatste keer dat hij meespeelde. Maar gelukkig warer en drie debutanten, Arjen Deinum, Mariska Rijkhoff en Mirjam Schreuder, die door zullen gaan. Ook Monique Ursem speelde voor het laatst mee, maar heeft beloofd ons achter de schermen op verschillende manieren te ondersteunen. Op naar 2017!

2017

Met dus bijna dezelfde ploeg als drie jaar geleden weer aan de bak. Paul was gestopt, maar Adri deed weer mee.

Wederom vier avonden, dus 1.000 kaarten verkocht. Ben Veeken kwam prachtig uit de verf en traantjes werden gepinkt. Of stroomden. Want in deze voorstelling werd een prachtig lied gezongen door Jacqueline voor onze vriend Wil, overleden in 2015. Wil was vanaf het eerste begin betrokken bij het Wognums Cabaret. En hij was veel meer dan alleen maar een gitarist….

En nu……?

Na de laatste keer in 2017 besloten Arjen, Mariska, Jacqueline en Dick dat het welletjes was geweest. Gelukkig maar, dat we geen programma hadden gemaakt voor 2020, want die zou door het corona virus niet door zijn gegaan. Dat virus zorgde er wel voor dat het Wognums Troost WC YouTube kanaal werd gelanceerd in dat jaar. En dat zorgt misschien toch weer voor het nodige enthousiasme om nog een keer een programma te gaan maken.

We zullen zien wat de toekomst brengt…..